درباره بیمه اعضای بدن

آیا به فکرتان رسیده بود کسی بخواهد خودش را در برابر ربوده شدن به‌وسیله بیگانگان فضایی بیمه کند یا شرکت بیمه‌ای آسیب، جراحت و تخریب ناشی از فعالیت ارواح را پوشش دهد یا فردی جوانه‌های چشایی زبانش یا سبیلش را بیمه کند.

اما وقتی بیمه اعضای بدن مطرح است، ممکن است انجام چنین کار به همان دلیلی انجام شود که شما به طور مثال ماشینتان را بیمه می‌کند.

معنی بیمه اعضای بدن

بیمه اعضای بدن نوعی بیمه است که از دست دادن یا آسیب دیدن بخش‌های خاصی از بدن را که برای گذران زندگی شخص مهم هستند، پوشش می‌دهد. این نوع بیمه معمولاً به‌وسیله ورزشکاران حرفه‌ای، هنرپیشگان و خوانندگان و سایر افرادی استفاده می‌شود که برای کسب درآمد به بدن یا اعضایی از بدنشان وابسته‌اند.

آیا هرکسی می‌تواند اعضای بدنش را بیمه کند؟

بیمه اعضای بدن معمولاً فقط به افرادی ارائه می‌شود که بتوانند نشان دهند که یک عضو خاص از بدن‌شا برای توانایی آنها در کسب درآمد ضروری است. به عبارت دیگر شما باید شواهدی را ارائه دهید که نشان دهد توانایی یا مهارت منحصر به فردی که دارید وابسته به آن عضو معین بدن است که می‌خواهید بیمه‌اش کنید.

چه اعضایی از بدن قابل بیمه کردن هستند؟

با این تعریف هر عضوی از بدن بالقوه قابل بیمه کردن است، اما برخی از اعضای بدن بیشتر بیمه می‌شوند، ازجمله:

- تارهای صوتی: خوانندگان، بازیگران و افراد دیگری که از صدای خود برای کسب درآمد استفاده می‌کنند، ممکن است تارهای صوتی حنجره و صدایشان را بیمه کنند.

- دست‌ها: نوازندگان، جراحان و سایر افرادی که از دست‌های خود برای انجام یک حرفه ماهرانه استفاده می‌کنند، می‌توانند دست‌هایشان را بیمه کنند.

- پاها: ورزشکاران، هنرمندان و سایر افرادی که پاهایشان نقش اساسی در عملکرد حرفه‌ای‌شان داردِ، به بیمه کردن آنها روی می‌آورند.

- دندان‌ها و لبخند: شامل بازیگران و مدل‌هایی که نیاز به ظاهر یا لبخند خاصی دارند.

رقم‌های هنگفت بیمه اعضای بدن

بیمه اعضای بدن در مواردی که فرد دارنده عضو با استفاده از آن درآمدهایی فوق‌العاده به دست می‌آورد، ارقامی نجومی پیدا می‌کند که به عناوین خبری هم راه پیدا می‌کند.

تاریخچه بیمه اعضای بدن به اوایل دهه ۱۹۰۰ بازمی‌گردد و عمدتاً مخصوص کسانی بود که گذران زندگی‌شان به شدت به ظاهر جسمی‌شان مرتبط بود.

یکی از نخستین موارد بیمه اعضای بدن به «بن ترپین»، بازیگر آمریکایی در دهه ۱۹۲۰ مربوط می‌شود (بازیگر مرد فیلم‌های صامت با سبیل برس‌مانند و چشم‌های لوچ همگرا که کمدیهای جسمی دشوار انجام می‌دادِ به یاد بیاورید که کیک‌ها را با همه صورتش نوش جان می‌کرد!)

او بیمه‌نامه‌ای به قیمت ۲۵ هزار دلار از شرکت لویدز لندن خرید تا درصورتی‌که چشم‌هایش درنتیجه معجزه‌ای راست شدند، این مبلغ را دریافت کند.

بیمه اعضای بدن در جهان ورزش هم رایج است، به‌خصوص که ورزشکاران اغلب در معرض خطر آسیب‌های ورزشی هستند.

نمونه‌های مشهور بیمه ۱۰۰ میلیون دلاری پاهای دیوید بکهام در سال ۲۰۰۶ یا بیمه ۱۴۴ میلیون دلاری پاهای کریستیانو رونالدو در سال ۲۰۱۶ هستند.

در چنین مواردی شرکت بیمه نه تنها خسارت از دست دادن درآمد به علت آسیب دیدن عضو بدن را می‌پردازد بلکه خسارت ناشی از دست دادن قراردادهای تبلیغاتی را هم پوشش می‌دهد.

بالاخره برای گروهی از سلبریتی‌های امروزی که شهرتشان مدیون ویژگی‌های جسمی‌شان است مانند به اصطلاح سوپرمدل‌ها، بیمه عرضه‌شده برای بدن ضامنی برای پایداری برند مربوط به آنها و تداوم موفقیت‌شان در صنعت سرگرمی است.

قیمت بیمه اعضای بدن چطور تعیین می‌شود؟

قیمتی که در بیمه‌نامه برای اعضای بدن افراد تعیین می‌شود به عوامل متفاوتی بستگی دارد: برای ورزشکار، هنرمند یا سلبریتی که بالقوه می‌تواند درآمدی فوق‌العاده بر مبنای آن عضو بدنی به دست آورد، قیمت بیمه هم بالاتر است.

یک نکته دیگر این است که آن عضو یا ویژگی بدنی چقدر دارای اهمیت یا ویژگی‌های منحصربه‌فرد باشد. اعضای بدنی که خصوصیات نادری دارند یا بر مبنای درآمد سرشاری نصیب می‌شود، مثلاً پاهای یک ورزشکار حرفه‌ای یا صدای یک خواننده مشهور با مبلغ‌های بالاتری بیمه می‌شوند.

بالاخره اینکه اعضای بدنی که بیشتر مستعد جراحت و آسیب‌دیدگی هستند، معمولاً با قیمت بیمه بالاتری دارند.

این رویه بیمه کردن اعضای بدن گاهی موارد خاص و منحصربه‌فردی را در برمی‌گیرد. شرکت انگلیسی «کاستا کافی» در سال ۲۰۱۳ جوانه‌های چشایی «جینارو پلیچیا» چشنده ارشد خودش را ۱۵ میلیون دلار بیمه کرد تا از توانایی این شرکت برای تولید نوشیدنی‌های حاوی قهوه محافظت کند.

بحث‌ها بر سر بیمه اعضای بدن

رویه بیمه کردن اعضای بدن نگرانی‌های اخلاقی را به‌خصوص از لحاظ به اصطلاح «کالایی‌شدن» بدن انسان برانگیخته است. منتقدان می‌گویند چنین کاری ارزش یک فرد را به‌خصوصیات بدنی‌اش فرومی‌کاهد و به اشتغال‌خاطری ناسالم با خصوصیات ظاهری می‌انجامد.

با وجود بحث‌های اخلاقی، بیمه اعضای بدن «بازاری جاویژه» (Niche market) باقی مانده است که عمدتاً مورد استفاده افرادی است که شغلشان به شدت به ظاهر یا توانایی جسمی‌شان بستگی دارد. بیمه در این موارد تضمینی برای تداوم موفقیت حرفه‌ای آنها است.

مشهور است حتی چارلی چاپلین هم در دهه ۱۹۲۰ یعنی همان دوران بیمه شدن چشم‌های همگرای همبازی‌اش بن ترپین، «پاهای» افسانه‌ای‌اش را به میزان ۱۰۰ هزار پوند بیمه کرده بود که برای آن زمان مبلغ هنگفتی شمرده می‌شد.